Muhammad Ali urodził się 17 stycznia 1942 roku w Louisville jako Cassius Marcellus Clay. Jego ojciec był malarzem billboardów, a matka gospodynią domową. W wieku 12 lat młody Cassius miał pierwszy konflikt z prawem. Kradł i brał udział w ulicznych bójkach. Napotkał jednak na swej drodze człowieka, który odmienił jego życie, policjanta Joe E. Martina, który amatorsko uprawiał pięściarstwo. Joe namówił go na zajęcia bokserskie, co uratowało Cassiusa przed poprawczakiem. Clay zaczął trenować boks w lokalnym klubie bokserskim pod okiem trenera Freda Stonera, co zaowocowało ośmioma tytułami Złotych Rękawic i mistrzem USA. Niezwykłe osiągnięcia w tak młodym wieku spowodowały, że Cassius został powołany do reprezentacji kraju na Igrzyska Olimpijskie w Rzymie.

Muhammad Ali znany wtedy jako Cassius Clay po zdobyciu złota na Olimpiadzie

Cassius Clay bez problemów przeszedł do finałów zmagań olimpijskich i zdobył zloty medal w boksie w wadze półciężkiej pokonując między innymi w finale polskiego boksera Zbigniewa Pietrzykowskiego. Miał wtedy dokładnie 18 lat. Po tak wielkiej nobilitacji jaką było złoto olimpijskie Cassius przeszedł na zawodowstwo. Podczas krótkiej kariery amatorskiej stoczył, aż 100 walk z czego 95 wygrał. Na swym koncie miał tez imponującą ilość nokautów, bo aż 37. Swoją pierwszą zawodową walkę stoczył z Tunneyem Hunsakerem, wygrywając jednogłośnie na punkty. W przeciągu 3 lat Cassius walczył 19 razy w tym 15- krotnie nokautował swoich przeciwników. Jego managerem został Angelo Dundee, który prowadził wcześniej Sugar Ray Leonarda. W między czasie Cassius Clay przeszedł na islam i przybrał nazwisko Muhammad Ali. W 1964 roku Ali stanął naprzeciwko ówczesnego mistrza świata wagi ciężkiej Sonny Listona. Mimo, iż Sonny uważany był za faworyta w tej walce po 7 rundach został zdeklasowany przez głodnego sukcesu Muhammada. Został tak obity, że nie wyszedł z narożnika po gongu wzywającym do kolejnej rundy. W walce rewanżowej, która odbyła się rok się później Sonny Liston został znokautowany już w pierwszej rundzie. Muhammad Ali nie dał mu najmniejszych szans. „The Greatest” -jak zwykł mawiać o sobie Ali od 1964-1966 roku stawał na ringu ośmiokrotnie broniąc tytuł mistrza świata i pokonując między innymi Floyda Pattersona, George’a Chuvalo, Henry’ego Coopera, i Zorę Folley’a. W 1967 roku Muhammad Ali odmówił wyjazdu na wojnę do Wietnamu i został skazany na karę więzienia w zawieszeniu. Dostał również zakaz startu w zawodach bokserskich i odebrano mu licencję, a także tytuł mistrza świata. Miał też zakaz opuszczania kraju obowiązujący przez 3 lata. W tym okresie którym Ali imał się różnych zajęć zaproponowano mu stoczenie zainscenizowanej walki dla potrzeb telewizji z nigdy przez nikogo niepokonanym championem bokserskim Rocky Marciano. Był to jednak ustawiony pojedynek w którym Ali miał się podłożyć i przegrać. Robił to jednak tak mało przekonywająco, że wyraźnie widać było, że dominował nad Marciano pod każdym względem (szybkość, siła, technika). W 1970 roku doszło do rozprawy w sądzie apelacyjnym i poprzedni wyrok skazujący wydany na Muhammada Aliego został uchylony. Ali powrócił na ring i w pięknym stylu znokautował Jerry’ego Quarry i Oscara Bonavenę. W 1971 roku Muhammad Ali stanął do walki z aktualnym wówczas mistrzem świata wagi ciężkiej Joe Frazierem, który na koncie miał 26 wygranych pojedynków, bez jakichkolwiek porażek. Walka odbyła się na Madison Square Garden i przeszła do historii światowego boksu, gdyż nazwana została „Pojedynkiem stulecia” z uwagi na to, iż zarówno Frazier jak i Ali nie odnotowali dotąd żadnej porażki. Joe Frazier wygrał te starcie na punkty, jednakże Ali, któremu już nie dawano szans na mistrzostwo świata w boksie znów zaczął się liczyć na arenie światowej. Do 1973 roku Ali stoczył 10 pojedynków, które bez problemów wygrał. W tym samym roku stanął jednak naprzeciwko olbrzymiego Kena Nortona, który swoimi miażdżącymi ciosami połamał Aliemu szczękę. Muhammad przegrał tą walkę… Ogromna ambicja, wola walki i zwycięstwa nie pozwoliły jednak Aliemu spocząć na manowcach. Ciężko trenował, aby pół roku później wyjść do walki rewanżowej z Nortonem. Tym razem niekwestionowanym zwycięzcą był Ali, który rozgromił Kena Nortona na punkty. W 1974 roku zrewanżował się również swojemu pogromcy Joe Frazierowi, który również musiał uznać wyższość Muhammada. Ali w końcu triumfował. Był niemal najlepszy. Miał do pokonania jeszcze tylko jednego liczącego się przeciwnika Georga Foremana- mistrza świata wszechwag, ale był już bardzo pewien siebie. Głęboko wierzył, że ta ostatnia przeszkoda jaka mu została, była przeszkodą iluzoryczną, gdyż Foreman był wielki i silny, ale miał słabą kondycję. Ali miał do zaprezentowania swoją szybkość, żelazną wytrzymałość, prowokacyjny styl walki i nadzwyczajną pracę nóg, która przeszła do historii pod nazwą „Ali Shuffle”. Walkę pomiędzy Muhammadem Alim, a Georgem Foremanem rozegrała się w Kinszasie stolicy Zairu. Do historii przeszła jako „The Rumble in the Jungle” i stała się legendą dla wielu pokoleń bokserów. Przebieg tej walki został zekranizowany w doskonałym filmie Michaela Manna pod tytułem „ALI” w której odtwórcą głównej roli był świetny aktor Will Smith. Za swoją kreację Smith otrzymał nominacje dla najlepszego aktora do Oscara i Złotego Globu. Podczas walki z Foremanem Ali obrał taktykę na wymęczenie. Generalnie przez siedem rund wisiał na linach unikając mocnych ciosów „Big” George’a, które przyjmował na gardę i kontrował uderzeniami prostymi. Foreman dawał z siebie wszystko, walił z całej siły chcąc znokautować Alego. W ósmej rundzie Muhammad widząc wyczerpanie swego przeciwnika nagle przyśpieszył i uderzając kilkoma silnymi ciosami znokautował Foremana. Publiczność oszalała. Skandowała imię zwycięzcy krzycząc „Ali, Ali bumaye” czyli „Ali zabij go”. Po walce obaj wielcy bokserzy zaprzyjaźnili się. W październiku 1975 roku Ali zmierzył się na Filipinach w Manili ze swoim odwiecznym rywalem Joe Frazierem. Walkę tą nazwano potem „Thrillerem z Manili”. Bokserzy walczyli przez 14 wyczerpujących rund w 40 stopniowym upale. Wygrał Ali, gdyż Frazier był tak obity i opuchnięty,że nic nie widział i nie mógł kontynuować walki, gdyż ledwo trafiał z powrotem do swego narożnika. Po walce z Frazierem Ali odpoczął pauzując do końca roku, a następnie w 1976 roku stoczył trzy zwycięskie pojedynki. Następnie podjął się niesamowitego wyzwania jakim był pojedynek z japońskim zapaśnikiem Antonio Inokim, który trwał 15 rund. Inoki cały czas schodził do parteru i jego taktyką było okopywanie nóg Aliego, natomiast Muhammad starał się go za wszelką cenę trafić. Ali podczas walki nabijał się z zapaśnika i prowokował go w tradycyjny sposób. Po walce bokser miał nieźle opuchnięte nogi od kopnięć zapaśnika. Po walce zapaśniczej Ali na poważnie wrócił do boksu. Pokonał Kena Nortona i jeszcze dwóch bokserów. W 1978 roku przystąpił do walki z Leonem Spinksem rewelacyjnym mistrzem olimpijskim z Montrealu w Kanadzie. Niestety tą walkę przegrał tracąc tym samym tytuł mistrza świata. W tym samym roku w sierpniu zrewanżował się i odzyskał tytuł pokonując Spinksa. Nie był to jednak już ten sam Ali, był wolny i mocno ociężały. Po przemyśleniu tego wszystkiego Muhammad widząc swe słabości ogłosił w czerwcu 1979 roku przejście na emeryturę bokserską. Długo jednak nie wytrzymał bez boksu i wrócił rok później do pojedynku z Larrym Holmesem przegrywając walkę przed czasem przez poddanie w 10 rundzie. Potem jeszcze raz próbował powrócić w walce z Trevorem Berbickiem , ale przegrał z kretesem.

W 1984 roku lekarze zdiagnozowali u niego chorobę Parkinsona zwyrodnieniową chorobę ośrodkowego układu nerwowego prowadzącą do inwalidztwa. Lekarze są zdania, że choroba spowodowana została specyficzna techniką walki boksera, który przyjmował dużo ciosów na głowę trzymając zbyt niską gardę podczas walki. Muhammad Ali stał się legendą swoich czasów i został uznany za najlepszego boksera roku przez prestiżowe czasopismo „Ring Magazine” najwięcej razy w historii całego światowego boksu.

Od 1999 roku córka Muhammada i Veronice Porsche, Laila Ali rozpoczęła swoją karierę zawodową, chcąc iść w ślady ojca. W pierwszej walce znokautowała swoją przeciwniczkę w 31 sekund. W 2000 roku Laila wspięła się na wyżyny swoich możliwości i zdobyła pierwszy tytuł mistrzyni świata pokonując Kendrę Lendhart. A w 2003 roku zdobyła pasy mistrzowskie WIBA i IWBF.Ostatnią walkę stoczyła w 2007 roku pokonując przez TKO w 1 rundzie Gwendolyn O’Neil. Po tej walce z rekordem 24 zwycięstw bez porażki wycofała się z boksu. Alli był bardzo dumny z jej osiągnięć i decyzji o wycofaniu się z zawodowego pięściarstwa.
Po trwającej od 32 lat walce z chorobą Parkinsona Muhammad Ali zmarł w wieku 74 lat.
Do 1981 r. stoczył 61 profesjonalnych walk. Wygrał 56, z czego 37 przez nokaut. Muhammad Ali jako jedyny bokser w historii trzykrotnie zdobył tytuł mistrza świata wszech wag i skutecznie bronił go dziewiętnaście razy.